(door twee liefdevolle ouders geschreven)
Na een ademstilstand hebben wij ons zoontje van 8 weken zelf gereanimeerd en is hij uiteindelijk overgebracht vanuit ons lokale ziekenhuis naar het AMC in Amsterdam in een IC ambulance.
Daar hebben de artsen 2 dagen lang allerlei onderzoeken gedaan waar wij na ieder onderzoek slechter nieuws kregen. Onze kleine man kreeg hersenfilmpjes, hersenscans en uiteindelijk ook botscans.
Na 2 slopende dagen kregen wij in weer een gesprek te horen dat onze kleine man geen hersenactiviteit meer had en hij zeker zou komen te overlijden. Wij zouden zelf moeten gaan beslissen (met hulp van de artsen) wanneer we de beademing zouden stoppen. Wij waren verslagen na dit nieuws, maar tot onze verbazing zeiden de artsen vervolgens: Maar dit is niet het ergste. Je vraagt je eerst af of je het wel goed hoort en vraagt wat ze daarmee bedoelen. Dan vertellen ze dat bij ons kleine mannetje onverklaarbaar letsel (botbreukjes en hersenletsel van meerdere tijd) is gevonden en er een AMK melding zal worden gedaan. Onze wereld stond even stil. We begrijpen hier niets van. Artsen geven ons echter duidelijk te verstaan dat zij ons verdenken van het toebrengen van letsel door SBS.
Het gesprek is om 16.00 uur, om 19.00 uur is er een AMK crisis team in het ziekenhuis en wordt onze mooie kerngezonde dochter van bijna 3 uit huis geplaatst bij opa en oma (dat gelukkig wel). Wij mogen haar alleen zien onder toezicht van opa en oma.
De volgende dag zien we dat de kleine man echt niet meer verder kan en sneller dan we verwachten moeten we daar de beslissing nemen om zijn beademing te stoppen. Hij vecht van 12.30 uur tot 15.00 uur zo hard, maar geeft uiteindelijk zijn vreselijke strijd met maximale medicatie toch op. Een schouwarts geeft om 18.30 de diagnose niet natuurlijke dood en de kleine man wordt onder politiebegeleiding naar het VU gebracht voor obductie. Wij moeten naar huis, een leeg huis, zonder onze zo geliefde en gewenste kindjes. Wij zijn jaren met behandelingen bezig geweest voor onze dochter met IUI is verwekt. Ook voor de kleine man zijn we met dit traject begonnen, maar na een aantal teleurstellingen zijn wij gestopt met IUI en op vakantie gegaan. Daar werden wij spontaan zwanger van ons cadeautje. Nu is ons cadeautje overleden en is ons mooie meisje uit huis geplaatst.
In de week die volgt regelen we de uitvaart, zijn we zo veel mogelijk bij oma en opa bij de kleine meid, hebben we nog meer AMK en jeugdzorg over de vloer en komt er familierecherche om ons te begeleiden.
De dag na de uitvaart staat er recherche op de stoep, niet de familierecherche, die bij ons op de bank doodleuk mijn man aanwijst en zegt dat hij de enige verdachte in deze zaak is. Gelukkig hebben wij van vrienden een stukje gemaild gekregen van Dr. Jannes Koetsier over SBS. Wij hebben hem de avond ervoor gemaild met ons verhaal en hij belde ons binnen 15 minuten op. Hij heeft ons gewaarschuwd dat we verdacht zouden worden en raadt ons advocaat Joost Dionisius aan waar wij de ochtend na de uitvaart al contact mee hebben. Wij voelen ons gesteund door beiden en weten dan nog niet hoe hard we hen die middag al nodig zullen hebben.
Na een lang weekend wachten word ik verhoord als getuige, mijn man als verdachte, wordt ons huis helemaal ondersteboven gehaald, ieder hoekje op de foto gezet en alle gegevensdragers mee genomen waar ik bij moet zijn. Er staat een team van 8 mensen in ons huis, waaronder ook de OvJ en Rechter commissaris. Tijdens deze doorzoeking hoor ik de OvJ tegen onze advocaat zeggen dat ze mijn man in bewaring heeft gesteld. Mijn man blijft uiteindelijk 2 nachten, 3 dagen in een politiecelletje. Gelukkig wordt hij bij de voorgeleiding meteen in vrijheid gesteld, maar dit is een trauma voor het leven. Tijdens zijn verhoren krijgt hij verschillende kleine stukjes uit het voorlopig sectierapport om zijn oren en zetten ze hem de tweede nacht in een cel met camerabewaking, want ze hebben hem nu zoveel trauma’s bezorgd (naar eigen zeggen van de rechercheurs) dat hij zichzelf wel iets aan zal doen.
Wij zijn terecht gekomen in een nachtmerrie die we niet kunnen bevatten. Onze dochter is inmiddels weer thuis maar het onderzoek naar onze kleine mooie man kan pas verder na een definitief sectie rapport. Dat kan nog wel even duren.
Wij zijn naar de buitenwereld heel open geweest over wat ons is overkomen en gelukkig weten veel mensen hoe wij hebben verlangd naar onze kindjes en hoe dolgelukkig wij met ze zijn. We voelen ons door veel mensen gesteund, maar weten ook dat er veel gespeculeerd wordt door mensen die ons niet (goed) kennen.
Wij zijn nu, ruim 3 maanden na het overlijden van onze lieve kleine man nog steeds vooral aan het overleven, hebben vrijwel geen tijd gekregen om te rouwen. We hopen dat de medische wereld eerlijk wordt en niet meteen de conclusie SBS trekt.